*مرا دریاب

پروانه عزيز ديشب شعر گونه‌اي گفتم در انديشه وطن و با ياد ايران عزيز كه اينك مظلومانه اسير بيداد ا

ت.خ.ـ 20 جولای 2008

منم ايران ، سرزمين جاويد اهورايي
خسته و رنجور
با ديدگاني خونبار و قلبي آكنده از اندوه
با بازواني پيچيده در زنجير استبداد
با چهره‌اي گلفام از سيلي بيداد
با پيكري زخمي از دشنه اهريمن
اما هنوز ،
مغرور و پا برجا
					ايستاده بر قلة پرافتخار پيشينه‌ام .
اينك ،
					روح مزديسنا را در صور اهورايي پندار نيك خواهم دميد و نام تو را فرياد خواهم كرد و به گفتار و كردار نيك فرا خواهمت خواند.
نام تو را ،
		نام نيك تو را ،
					فرزندم !
نام تو را فرياد برخواهم آورد
					اي روح سرگشته آريايي !
كه هان !
					اي فرزند اهورا !
					اي سلاله كوروش و داريوش !
اينك،
					پارسه را به ميراث تو بخشيده‌ام ؛
بنگر،
					تمامي سنگها و ستونهايش نام تو را بي صدا فرياد مي كنند.
اينك،
					كمان آرش را به دستان پرتوان تو سپرده ام ؛
					برخيز و كمان برگير و طرحي نو در انداز ،
					تير عشق را رها ساز
با من بگوي !
					قلمرو انديشه‌ات كجاست ؟
					پندار نيكت را حد و مرزي هست ؟
نام تو را فرياد بر خواهم آورد
			نام نيك تو را ،
							فرزندم !
اين بار الفباي شاهنامه را به تو خواهم آموخت ؛
آيا صداي فردوسي را مي شنوي ؟
و آهنگ دلنشين و مردانه‌اش را ؟
و حس مي كني رنج سي ساله‌اي كه پارسيان را بدان زنده ساخت ؟
بنگر !
	هم اوست كه با ديدگان بي فروغ چشم اميد به تو دوخته است.
نام تو را فرياد برخواهم آورد
			نام نيك تو را ،
			فرزندم !
صد افسوس ،
			آتش مقدسي كه زرتشت برافروخت رو به خاموشي است.
			وه كه آتش زنة هميّت تو را مي طلبد.
برخيز !
			برخيز و آتش اهورايي برافروز !
			برخيز و كمان آرش برگير !
			برخيز و تاج كوروش بر سر نِه !
			برخيز و شاهنامه را زمزمه كن !
آه فرزندم
			مرا درياب !
			مام خويش را درياب !
			ايران را درياب !