*آواز پروانه

پاسُخی به سُروده ی پروانه جان فرید

با مهر بی پایان

آبتین آیینه

آنچنان به تو دل سپرده ام

که واژه ها

آواز ِ پروانه را شکار می کنند

و آوای ساز ِ سکوت

سایه سنگی بر دریچه ی گوش می نشاند

نگاه از چشم می گریزد

و عشق (اِشگ) از مستانگی تهی می گردد

آنگاه

این تاخته ی باخته

بیگانه ایست

که نه از تو نشانی دارد نه از من

من در هیچستان بر تارهایی گیج

پرده های بی درگاه می نوازم

و تو نمی پرسی

تازه رسیده، از کجا می نوازیی؟

بدین گونه آهوی آرزو را

در باغ ِ چشمانم می کشانم

تا پرده های پنهان و نهان

دانه های نیاز را

در آتش ِ آب افروخته گرداند

تا این گسسته

از دورترین دور

تا نخستین نگین ِ نگاه

از جان ها برون درآید

تا خرده خردها

در پردیس ِ آرزو

پرواز کنند

تا پیکر ِ آزادی از پیچش های پیچیده روزنه ها

تن گشاید

تا آسمان خراش ها و دریا شکن ها

در شکاف ِ زمین بوسه زنند؛

تا دم ِ تنهایی نوش دارویش را

بازستاند

تا سیمرغ بر خوشه ِ پروین نشیند

کوه های ابری را

به نیاز راه کشانی کند

تا زمین زنده بماند.

27مه 2008

گوتنبرگ - سوئد

*In Response

After a long journey

and much anticipation

I finally came to your door.

My heart was beating fast

as I reached for the bell.

I could see your shadow

behind the stained glass door.

You finally opened the door.

I was all smile and happy

I offered you the flowers

which I had picked with my own hands.

and then .......

you took a big bucket of water

and splashed me all over.

For a few moment, I was in shock

as I stood there flower in hand

and drenched.

I smiled in disbelief

and then I could not stop laughing.

You smiled and invited me in.

But I didn't know what to expect next

so I turned around and kept on going.

With love,

Ramses

*Dream

Dear Par-va-neh,

Here is a bit of my poetry.

I usually don't share my poetry.

So you're very special.

Ramses
.

You were in a great act of walking on a thin line.

The fear of falling turned you into a bird

and you flew towards the stars of understanding.

Tired of the flight in the clouds of doubts

you turned into a deer

and started running through the deserts of love.

Thirsty and never reaching the mirage

you turned into a fish.

Now you were swimming

in the vast ocean of mercy.

Through the grace of God

you were turned into an angel

carrying a chalice of light.

And you made a difference

as all things looked so clear and bright.

Ramses

4:00 AM Jan. 28, 1999

*The bobbles of life

Parvaneh jan your poem was fan-tas-tic. It was talking from my heart. Maybe it is a good time to send you one of my latest poem in English.

What a beautiful world is

The world of matter

With its striking mountains

And its green terrain

Why did I call it vile?

What a land of light

is the world of dust

with its blue sky

and its shiny stars

Why did I call it dark?

Is it because it passes so fast,

like a bobble which is beautiful and bright,

but its life is a short moment of time?

Is it because of our attachment

to these bobbles of life?

trying to get more bobbles

fighting and hating each other

for almost nought?

It still is a world of God

Just like His other worlds

Stunningly beautiful and bright

The vileness of the world of matter

is caused by me

because of my high ego and my greed

The darkness of the world of matter

is caused by me

because of my emptiness of the reality of man

Why not put our hands together

and together enjoy these bobbles of life?

It will bring joy to our hearts

if we give up our selfishness and pride.

We will relish this world together

and arrive to the next

with even more thrill and delight

love, Parvin Stanley

*Rev. Prof. June Boyce-Tillman

Parvaneh Farid has a distinctive presence expressed both through
her movement and her voice in performance.
It reflects the depth of the experiences that she has encountered
in her complex life story.

Her sound is rich, velvety and warm, merging a variety of styles
and experiences within its particular timbre.

She always performs with passion and commitment and her voice
is an instrument well suited for carrying these powerful emotions.

Rev. Prof. June Boyce-Tillman 2007

*Prof. Vaughan Grylls

The art of Parvaneh Farid celebrates the unity of
religion as expressed by Bahá’u’lláh, the all-embr
-acing religion in which Parvaneh firmly believes.

This notion of the unity of religion finds expression
in the unifying elements of her work in both a formal
and spiritual sense.

In a formal sense, creativity ignores boundaries.
Thus photography, music, dance, performance,
together with any material that can be usefully
employed, are all used as one to make powerful art
not easily forgotten.

The belief in the unity of religion grows, of course,
out of a belief in the unity of God and extend in a
notion of the unity of mankind in all its diversity.

The spiritual content in Parvaneh Farid’s work is
universal, yet it finds its home and, in deed,
ruthless suppression in Parvaneh’s native Iran.

In that ancient and historically tolerant country,
followers of Bahá’u’lláh have been systematically
persecuted for believing in, among other things,
the equality of men and women and the elimination
of prejudice.

Parvaneh Farid’s recent statements are an
impassioned and articulate rebuke to her religion’s
persecutors, in the form of eloquent and original
works of art.

“Prof. Vaughan Grylls”

*توو من هردو در فكريم ولي

Parvaneh Jan

This is a humble answer to your

Beautiful “words of the week”

Love
Shahla Gotbi

تو درفكر رد پاي زمان هستي و

كوي و برزن باريك پيري

و من در فكر مرغان قفس

آزادي از درد اسيري

تو بر چهره اي كه زمان شكسته

مي انديشي , و من بر پشت خميده

خميده اي كه هنوز جوان است و

درد بيكران ديده

تو مي بيني زمان را كه در فرار است

و من مي بينم دل افسرده ام

را كه گريزان از زمان

بيقرار است و

زندگي روحم را كرده خسته

و گوشها يم را چنان بسته

كه آواي مطرب هستي

را نمي شنوم

شتاب در پا ها يم منجمد است

و ديگر بسوي ساز مطرب نميدوم

گفتي نرد عشق را نباختي!

ولي من باختم...

تو از غم قلعه اي محكم نساختي

و من ساختم

تو روي خود را

در آينه نشنا ختي و

من وجود خود را

تو جواني را گم كردي و

من بود و نبود خود را

تو از آئينه رنجيدي و

من بر آن بخنديدم

كه اين شيشه

رفيق و يار ديرين است

وفاداري چو آئينه نديدم

تو از فردا گريزاني

نميخواهي به امروزت بماند

براي سنجش شادي

ندارم هيچ ميزاني

ولي شادم اگر فردا

خداوندم ز درگاهش نراند

كلامت راست ميباشد

كه دنيا بازي شطرنج را ماند

كه با يك جنبش بيجا

كند ماتم.....

كند ماتم اگر موئي جدا

باشم زسرحد صراطم

تو اي پروانه ي زيباي رنگين

سبك كردي دلم

از بار سنگين

به پرواز هنر مرگ زمان

گردد فراموش

هنرمند و هنر هرگز

نه پيري ميپذيرد

نه گم گردد نه خاموش

+ + + + + + +

Shahla Ghotbi (Nabilzadeh)

09/Oct/ 2007

*The Hampshire Chronicle

"Parvaneh Farid's audio-visual piece, Looking Like a God,
provokes all senses. Inside an unlit cubic room hangs,
drapes of black tulle, partially concealing a few manikins
dressed in Eastern costume.

The show begins with a recitation of the first few verses
of the book of Genesis before 1940s wartime music
is played.

During this images of women through the ages are
projected on to the many layers of netting.

They range from Marilyn Monroe to traditionally-dressed
Muslim women...

The piece is about East meeting West and the cultural
influences faced by eastern women who live in the West.

“The Hampshire Chronicle”

*شعری برای صداها

صدای تو همهمه رنگهاست

صدای تو ریزش حجم عظیمی است از بلور

از نغمه های مطنطن موزون

صدای تو ساز نمیخواهد

صدای تو مرا رنگ میکند

مرا خواب میکند

مرا گرم میکند

من با صدای تو پرواز میکنم، ای اوج ای فراز

ای قصه بلند

ای شعر دلنشین

صدای تو تداوم یک عشق است

تداوم صدای جاری آبهای پاکیزه

آه...

صدای تو تا کجا میبرد مرا؟

کدام مرز ناگشوده است، تا صدای فاتح تو

مهارهای فرسوده اش را تخریب کند

چه میشنوم؟

نمیدانم... غرق شده ام...

در مجموعه ای از رنگ و زنگ و احساس گم شده ام

چه صدائی است که مرا اینسان در خود میپیچد

وچشمهای بارانی ام را به تماشای رنگین کمانهای نادیده میبرد؟

آه، ه ای تمام

آه ای بزرگ

از انکسار کدام رنج میگوئی؟

از ابتدای کدام درد میخوانی؟

در عمق خاطره هایت چه چیز را میجوئی؟

چگونه این همه سحر؟

چگونه این همه رنگ را به رایگان

نثار روح های خاموش میکنی؟

با من چه کرده ای؟

با من کدام قصه ناگفته گفته ای؟

ای آشنا، ای دوست،

با من چه میکنی؟... با من چه میکنی؟...

شعری از "رهـــــا" 10 سپتامبر 2007

*قطرۀ باران

Parvaneyeh aziz, again your “BARAN” which was very beautiful created another “BARAN” which here with hezar ta badbakhti, I could go to net and finally write it in Farsi but khandeh dar is here that I couldn’t move it to the right side of the screen here!!!!!! It’s cool we can laugh at it, and I loved your suggestion of writing the Farsi words on the key board, which I shall do (when I get time)

نه تنها آسمان ابري بود

گويا قلب شكسته من

نيز چنين مي نمود

ابر بود و اولين

قطره باران از

چشم من چكيد

چون كودكي بي پناه

بر گونه ام دوبد

و براي خود جايي گزيد

گمان كرد من بهارم

و با آن قطره جوانه اي ميدهم

يا كه از يار نشانه اي ميدهم

اولين قطره باران بود و

گمان كرد شكوه عشق

را ميدهد

شكوه من كه چون

قطره باران افتاد

شكو هي كه سرنوشتش

را چنين نوشت استاد

شايد اولين قطره باران

دزد دل من بود

كه گريخت و يا

زهري بود كه بر

جام هستي من ريخت

اولين قطره باران

دنيايي بود از آسمان خدا

جاني بود از تن بلورين جدا

ليك, در شتاب آن

حقيقت زمين بود

و در دلتنگي من

روزهاي زندگي چنين بود

چون قطره باران

فقط يك قطره باران

به همين يك قطره سوگند

دوستتان دارم

Shahla Nabilzadeh ( Ghotbi) 02.10.2007

*Meridian TV report

"This room size painting and sculpture must be the biggest and
most dramatic work on show.
Parvaneh Farid is from Iran. She uses herself as a woman,
inprison ed by the regime, which reminds us of the persecution
for power."
“Meridian TV reported”

*The dark corners of my soul

Parvaneh jan
now i have to reply you with another poem then.
here we are, it calls ' the dark corners of my soul'
this piece is meditating upon finding the true self;
i looked deep into my 'self'

asking many times
who am i?
i search through
every corner of my soul
the light was light
the darkness was dark
like dark matter in space
every light entered
was changed into the dark
i could not see through the darkness
any light i took with me
was refused entry by the dark
i can never know 'myself'
if i cannot enter into the dark corners of my soul
i tried hard to take a light
from the heaven of His might
but this time
the light refused to enter the dark
i was light
i was dark
at the same time
i was trying not to let 'me' enter
to the darkness of my soul

see you soon love Parvin Stanley 30 Sep 07

* امید

تو باید این را گفته باشی، "ما را خطائی هست"

بدینگونه

تو میخواهی خود را از ما جدا کنی

تو باید گفته باشی "اگر چشم آزارم دهد،

بیرونش میآورم"

بدینگونه تو میخواستی اثبات کنی

که خود را چنان به ما پیوستی که میدانی

که انسانی

پیوسته میداند

خویشتن را

با چشم خویش

این بسی نیکوست، ای رفیق!

امّا بگذار که ما نیز خاطر نشان کنیم

که در این تصویر، انسان مائیم

و تو تنها، همان چشمی.

تو میگوئی: "مدتی دراز امیدوار بودم، دیگر نمیتوانم

امیدوار باشم"

به چه چیز امید بسته بودی؟

به اینکه جنگ آسان است؟

این سخنی مقبول نیست.

روزگار ما از آنچه می انگاشتی بدتر است.

به چه چیزامید بسته اید؟

به اینکه گرگان به سخنان شما گوش بسپارند؟

آزمندان

به شما چیزی ببخشند؟

گرگ ها بجای دریدنتان به شما غذائی بدهند؟

و ببرهای درنده

به مهربانی از شما دعوت کنند

که دندانهایشان را بکشید؟

به این امید بسته اید؟

رفیق همیشگی تو علی

*دیگر دروغت را نمیخواهم

Parvaneh Jan,

Your poems and photos are so beautiful and touching, it touched me so much that here at work at my lunch break I wrote a reply on your poem, but I don't have Farsi version, therefore I am writing it in PINGLISH! (Means Farsi in English words)- I hope you can read without zahmat, if it was difficult then I may fax it.

Love, Shahla

Parvaneh Jan, this is the previous poem which I have

Written it now in Farsi

ديگر دروغت را نميخواهم

ديگر دروغت را نميخواهم

چه كه در دروغت هم صداقت نبود

گفتي دوستم داري

در قلبم براي شنيد نش

ديگر طاقت نبود

ديگرروغت را نمي خواهم

دروغي كه اميد داد و

نويد بخشيد و در

تاريكي قلبم چون نور درخشيد

آري دروغت شيرين بود

چون راست مي نمود

و از قلب شكسته ام

زنگ تنها يي مي زدود

ديگر گوشم را به تو نمي دهم

كه مرا نيرنگ زني

و با دروغي جام دلم

را هزار رنگ زني

دروغت شيرين بود

چه كه دوست داشتن را

دوست دارم و

دوست داشتن شيرين بود

دروغي كه با آن

چند صبحي فضاي

خانه رنگين بود

ديگر دروغت را نمي خواهم

دروغت حرمت عشق را

افسانه كرد

آنكه باور كرد عشقت را

چو من ديوانه كرد

پس دروغت را نميخواهم

نمي بخشم, نمي گيرم

ولي...... نه شايد....

مي بخشمت

چون دروغي گفتي و

با آن دروغت

دوستت دارم هنوز

دوستت دارم هميشه

دوستت دارم هنوز

Shahla Nabilzadeh, September 2007